- Gemiddelde (Joe of Josephine) techniek: Dit is de meest gebruikelijke techniek die de meeste fietsers min of meer hanteren. Bij deze techniek begint de hiel kort na het bovenste dode punt (TDC) te zakken, maar blijft boven de hiel. Rond de 3 of 4 uur begint de teen verder naar beneden te zakken tot het de onderste dode punt (BDC) bereikt (6 uur). Na 6 uur stijgt de hiel weer tot het opnieuw begint te zakken rond of net na 12 uur, waar de cyclus opnieuw begint. Dit is min of meer de manier waarop de meeste fietsers trappen.
- Toe Dipper (Teenwijzer): Bij deze techniek wijzen fietsers veel meer met hun tenen dan bij de gemiddelde techniek. Ze houden de teen-omlaag-positie zelfs onder belasting aan, zij het relatief gezien. De mate waarin de teen lager is dan de hiel varieert meestal tijdens de trapbeweging. Deze techniek biedt minder hefboomkracht, maar maakt een langere trapbeweging mogelijk. De belangrijkste kracht op de pedalen is meer naar achteren gericht, wat kan leiden tot een grotere neiging voor het lichaamsgewicht om naar voren te kantelen. Hierdoor moeten ‘Toe Dippers’ doorgaans verder naar achteren (en hoger) op het zadel zitten om hun bovenlichaam te ontlasten en het gewicht op hun armen en handen te verminderen.
- Heel Dropper (Hielzakker): Bij deze techniek hebben fietsers een aanzienlijke hiel-drop tussen 12 uur en 6 uur tijdens de neerwaartse fase van de trapbeweging in vergelijking met de gemiddelde techniek. Na 6 uur kan de hiel echter aanzienlijk omhoog komen tijdens de opwaartse fase van de trapbeweging. Sommige, maar niet alle ‘Hielzakkers’ maken veel gebruik van enkelbewegingen. De kracht op de pedalen bij ‘Heel Droppers’ is gedurende het grootste deel van de trapbeweging meer naar voren gericht dan bij ‘Toe Dippers’. Hierdoor kunnen ‘Heel Droppers’ over het algemeen verder naar voren op het zadel zitten (mits alle andere factoren gelijk zijn), omdat ze zichzelf met elke pedaalslag naar achteren duwen en het bovenlichaam meer ontlasten dan ‘Toe Dippers’ of fietsers die de gemiddelde techniek gebruiken.
Nu, om de vraag te beantwoorden welke techniek het beste is voor een fietser, moeten we erkennen dat het afhangt van verschillende factoren. Fietsers hebben verschillende lichamelijke kenmerken, functionele capaciteiten en flexibiliteit. Daarnaast speelt de positie op de fiets, de belasting en de krachtteruggave van de voeten een rol bij het bepalen van de meest efficiënte pedaaltechniek.
Sommige fietsers zullen van nature een bepaalde techniek gebruiken en het kan moeilijk zijn om dit te veranderen, vooral onder zware belasting en hoge hartslag. In plaats van te proberen je pedaaltechniek drastisch te veranderen, is het belangrijker om te focussen op het optimaliseren van je fietspositie, functionele capaciteiten en houding. Een goede fietspositie, flexibiliteit en functionele stabiliteit zijn essentieel voor een efficiënte trapbeweging.
Als je je fietspositie en functionele capaciteiten verbetert, zal je lichaam van nature de meest effectieve spieractivatie en trapbeweging vinden voor jouw specifieke situatie. Kortom, het is beter om te accepteren wat natuurlijk aanvoelt en dit te verfijnen door veel te fietsen en te trainen. Uiteindelijk zal je lichaam de meest efficiënte traptechniek ontwikkelen die past bij jouw individuele kenmerken en fietspositie.
Dus, ongeacht welke traptechniek je natuurlijk gebruikt, concentreer je op het optimaliseren van je fysieke mogelijkheden, werk aan een goede fietspositie en functionaliteit, en je zult je prestaties op de fiets verbeteren, of je nu een ‘Toe Dipper’, ‘Heel Dropper’ of ‘Gemiddelde’ fietser bent. Onthoud dat comfort en efficiëntie uiteindelijk leiden tot betere prestaties op de fiets
